De afgelopen dagen in Londen had ik fijne gesprekken over maatschappelijke verandering, creativiteit, veerkracht en empathie. Onder andere voor de nieuwe podcastafleveringen. Deze gesprekken gingen eigenlijk mee van The RSA (The royal society for arts, manufactures and commerce) tot in een gezellig café in Soho. Over veerkracht waren we het eigenlijk wel eens: het wordt vaak gezien als 'volhouden, doorbijten, opstaan na het vallen, terugveren naar waar je was'. vaak verkeerd begrijpen. 

Je hoort 't vaak: 'bouncing back'. Maar dat KAN helemaal niet.

Want je kunt niet terug naar waar je was. Want JIJ bent veranderd als er iets is gebeurd, als je een verlieservaring hebt gehad (van welke aard dan ook), of als je een klontje pech moet verwerken.

Veerkracht BEGINT meestal pas als je iets verloren bent. Een dierbare. Een baan. Een stukje van jezelf. Iets waarvan je dacht dat je het nóóit kwijt zou raken. Of iets dat gebeurde buiten jouw 'zone of influence', dus impact van buitenaf (waar je niet op zat te wachten).

Want dan is er per definitie geen weg terug. Dan is er alleen het nu. Een andere situatie. Waarin JIJ veranderd bent. Want ervaringen stimuleren je tot doorontwikkelen. Emotioneel verander je ook.
Dus wordt de vraag: how blijf je staan, en waar veer je vervolgens naartoe?

De essentie van veerkracht is niet herstel, maar vooruit veren naar een nieuwe situatie, en je daar vrij in kunnen bewegen. Heroriëntatie.

Ik hoop dat we dit beeld van veerkracht mogen gaan normaliseren: vooruit veren. En de vaardigheid van veerkracht verwelkomen als avontuur, in plaats van overleven.