Dit kán niet waar zijn. Dacht je toen je hoorde dat de regering van plan is 70% te bezuinigen op sociale initiatieven in gemeenten. Je hebt het woord waarschijnlijk al zó vaak gehoord dat het (bijna) zijn scherpte verloor: Ravijnjaar.

Nu houd ik niet zo van dystopische terminologie als dat niet nodig is, dus eigenlijk zou ik het woord 'ravijn' in dezen willen wissen. Maar dit neemt niet weg dat het effect van de boodschap nadreunt bij stichtingen, ambtenaren en allround changemakers met een missie. Stress. Stilte. Een tikkende klok. Die de maanden aftelt. Nog acht maanden, dan...gaat de kraan dicht. Je voelt de impact. Bij je partners. Bij degenen die je zo graag helpt vanuit je stichting. En misschien ook wel in jezelf. En je collega's Je missie waar je mogelijk al járenlang aan geploeterd hebt, raakt uit evenwicht. Niet omdat de inhoud wankelt, maar omdat de structuren die het droegen verschuiven of verdwijnen. De omstandigheden zijn ingrijpend anders - binnenkort.

De onderwerpen waar gemeenten mogelijk op bezuinigd wordt in 2026 en daarna: voorzieningen voor jeugd en ouderen, onderhoud van wegen, stoepen, bermen, sloten en groen, steun voor mensen met een minimuminkomen, voorlichting en ondersteuning voor bedrijven, het stimuleren van energiebesparing, mobiliteit zoals fietsenstallingen en gratis parkeren, en subsidies voor sport en cultuur. In 2023 kwamen de gemeenten samen uit op een verwacht tekort van ruim €1 miljard in 2027. Een miljárd. Misschien een schouderophaalbedrag voor een gemiddelde techbro — maar voor gemeenten? Fikse paniek. En sociaal Nederland? Die voelt 'm. Keihard als een bus uit een dode hoek. En de recent geüpdatete cijfers maken de boel bepaald niet florrisanter.

Sta je dan met je goede bedoelingen. Mooi uitzicht hoor, maar aan de overkant kom je niet.

Een gi-gan-ti-sche kaalslag dus. Op de website van mijn eigen gemeente zag ik ook al subsidies opdrogen. Dan staat die subsidietekst nog wel op de website, maar nadat je blij gelezen hebt, zie je die laatste woorden op de pagina: "Deze subsidie kan niet meer worden aangevraagd." Waarom staat 'ie dan nog op?

En hoewel iedereen het lijkt te benoemen, wordt er verrassend weinig écht doorgepraat over wat het nou echt met je doet. Die boze, moeie onderlaag. Met onzekerheid over wat je nog kunt blijven doen. En wie dat dan nog kunnen doen. 

Misschien had je net een stevig toekomstplan of projectplan geschreven — en nu weet je niet of je het überhaupt nog kunt uitvoeren. Misschien loop je aan tegen een bestuur dat alleen in bezuinigingsscenario's denkt en niet in toekomstscenario's of ze doen dat wel - aardige mensen ook - maar je krijgt te horen dat je dan maar als de wiedeweerga 'nog meer fondsen moet aanschrijven'. De gedachte aan de mailboxen van die kleine fondsen alleen al...tjokvol. Met allemaal verzoeken van mensen die óók allemaal achter het net gaan vissen bij de gemeente.

Of je belt met de gemeenteambtenaar die echt wel heel erg van harte meedenkt, maar die uiteindelijk niet (of weinig) kán doen. Ja kijk, die kan er ook niets aan doen. Die wil niets liever jou blij maken met een zak cash monnaie waarmee je mens en dier mee kunt redden. Maar dat mag 'ie niet. Want hij heeft het niet. Vindt 'ie ook niet leuk. Probeert het ook maar zo goed mogelijk te doen. Zo goed als het kan maar te puzzelen waar alles nog naartoe kan. Maar eerlijk? 

Hun puzzel is niet de jouwe.

In de piepzak zitten over de situatie mag! — eventjes. Dat is begrijpelijk. Want natuurlijk is het even slikken. Hopen op een andere politieke wind kun je ook doen. Maar dan loop je weer kans dat je missie in een la ligt te verstoffen voordat het zover is. Dat voelt wel HEEL erg afhankelijk.

Je staat ergens in the messy middle. Tussen de wens om met hand en tand je missie te beschermen en de noodzaak om opnieuw te bewegen - desnoods op het Malieveld. Dat is niet makkelijk. Het vraagt lef om daar niet alleen maar in te overleven — maar bewust te kiezen voor iets anders.  

Want wat als het Ravijnjaar ook iets blootlegt?

Er is ook een andere manier om naar dit toch best wel oncomfortabele moment te kijken.
Niet als het einde van je missie, maar als het einde van afhankelijkheid. Want dat is wat het is. Afhankelijkheid. 

Handje ophouden en hopen. Zeg nou zelf, voelt dat fijn? 't Is zoals 't altijd ging bij stichtingen. Maar is 't niet tijd om het anders te doen? Om meer de regie te pakken? 

Niemand zat te wachten op dit scenario - ik ben er ook geen fan van. Maar probeer deze gelegenheid te grijpen als een kans om opnieuw te bepalen wat jouw werk werkelijk waard is. Niet alleen de intrinsieke waarde. Die weet je al. Die zie je in de ogen van degenen die je helpt. Maar die andere waarde. En wie dat wil en kan dragen — financieel, inhoudelijk, strategisch.

Dus wat moet er gebeuren?

Ontwerpen. Je visie aanscherpen. Je missie ondersteunen met andere hulptroepen dan alleen gemeentegeld. Kijken naar je situatie met een andere bril op. Vanuit andere disciplines ook. Want natuurlijk ben je al expert in je vak. Allang je sporen verdiend. Geweldig, en prijzenswaardig. Maar...

Als je in 2025 doet wat je altijd deed, krijg je in 2026 niet eens meer wat je had. Dan krijg je wat je in je prognosespreadsheet hebt staan. Maar alleen als je mazzel hebt.

Je kúnt dit alleen doen. Natuurlijk. Dan kan je! De meeste changemakers die ik afgelopen jaar ontmoette weten best wat ze doen. Sterker nog: slimme hoogvliegers! Met visie. Met bereik. En lef. Wat ze missen, is iets anders: een goeie plot twist die de kaarten opnieuw schudt. Want niemand vindt het leuk om een rol in een rampenfilm te spelen. Behalve misschien als het met Keanu Reeves is, maar die kans is niet zo heel gek groot.

Een plot twist dus. Niet het soort twist dat in een beleidsplan past, maar eentje die wérkt als het schuurt. Die iets opent wat vast zat. Die voortkomt uit onverwachte combinaties van inzicht, lef en verbeeldingskracht. Daar zit vaak de echte kans.

Want ja, die standaardplannen en formats staan bol van goede intenties. Maar ze houden niet echt rekening met grilligheid. Met mensen. Met politiek. Met jezelf op maandagochtend na drie nachtjes piekeren.

Life is what happens while you're busy making perfecte beleidsplannen.

Als je weet hoe dat voelt...en als je voelt dat je missie méér verdient dan overleven...dan weet je ook:
nu is het moment om te herontwerpen. Strategisch. Veerkrachtig. Met ruimte voor wat nog komt.

Wil je hier niet alleen over doordenken en filosoferen in de kleine uurtjes, maar het ook scherp doortrekken naar je eigen situatie? Dan kun je me 1:1 inschakelen voor persoonlijk advies en strategische support.

Stuur me een bericht als je interesse hebt, dan plannen we samen iets dat past bij je tijd, budget en waar je nu staat. Dan maken we er samen werk van.

Recente podcastaflevering: