Winkelwagen
0
0,00 €
Waarom applaus geen steun is. En hoe je wél vooruit veert.
28-04-2025
Veerkracht is prachtig. Maar veerkracht zonder steun breekt mensen (en organisaties) op. We leven in een tijd waarin veerkracht wordt toegejuicht. "Wat sterk dat je doorgaat." "Wat knap dat je het volhoudt." En ja, veerkracht is bewonderenswaardig en wat mij betreft DE eigenschap die je verder helpt, altijd. Zeker in het werk van maatschappelijke changemakers, die blijven bouwen, vaal tegen de stroom in. Maar veerkracht is niet hetzelfde als vooruit veren. En overleven is zéker niet hetzelfde als leven.
In mijn werk zie ik het regelmatig terugkomen: organisaties die, met beperkte middelen en enorme inzet, het verschil proberen te blijven maken. En dat eigenlijk heel goed doen! Teams die blijven rennen, blijven trekken, blijven zorgen. Vooral dat laatste. En die, juist door hun veerkracht, vaak minder hulp krijgen dan ze nodig hebben. Alsof volhouden voldoende is. Omdat je 'toch zo sterk' bent. Veerkracht zonder ruimte voor herstel wordt overleven op automatische piloot. En dat gaat zich vroeg of laat wreken.
Het prijzen van de veerkracht van mensen zonder daar actie aan te verbinden kan meer schade aanrichten dan steun bieden. Want wie alleen applaus ontvangt, voelt zich eigenlijk nooit écht gedragen. Want als iemand (een bestuurslid, een donateur, een journalist, of gewoon je moeder) zegt: 'Zo zeg hee, jij houdt die organisatie lekker goed op de rit hoor, knap!', die krijgt eigenlijk geen ruimte meer om te vragen:
'𝘏𝘦𝘭𝘱.'
Dat doet me denken aan toen ik veertien was en wees werd. "Goh, wat ben je al zelfstandig! Nog even volhouden, je bent bijna volwassen, goed zeg! Nou, veel succes hè!" Daar stond ik dan, alleen, met m'n onuitgesproken hulpvraag. En dit maken maatschappelijke changemakers soms ook mee.
Wat maatschappelijke initiatieven nodig hebben is niet alleen bewondering, maar bondgenootschap. En dat kan ook op andere manieren dan doneren; het kan bv. ook in zakelijk partnerschap. Praktische steun. Middelen om te blijven functioneren. Ruimte om te herstellen en koers te herijken.
En DUS moeten we verder durven kijken dan dat oude beeld van 'terugveren naar normaal'. Veerkracht gaat helemaal niet over herstellen naar wat was. En 'normaal', wat is dat nu eigenlijk echt? Want wat er was, ging verloren, dat was juist de reden dat veerkracht nodig bleek. Daar moet je dus mee dealen. Hoe je dat doet, dáár gaat het om.
Echte veerkracht is vooruit veren: bewegen naar een nieuwe situatie. Niet uit gewoonte, maar uit vrije wil, zélfs als de reden van buitenaf kwam en dat niet leuk was. Vooruit veren naar een plek waar iets nieuws mogelijk is. Dat vraagt om moed, verbeeldingskracht en keuzes. In hoe je je missie praktisch vormgeeft, in grenzen, in ruimte voor nieuwe dingen. Het liefst met mensen náást je.
Of je nu een maatschappelijk initiatief leidt, een stichting ondersteunt of bestuurt, of contentmaker bent met een gouden hart en het verschil wilt maken: vooruit veren is the way.
Wele stap betekent voor jou vooruit veren?
