Creativiteit, veerkracht en empathie zijn geen luxe in tijden van technologische razendsnelheid — ze zijn onze belangrijkste toekomstkrachten. 

De vraag die me (en jou mogelijk ook) bezighoudt is: Wat is uiteindelijk je eigen superpower in een wereld vol AI?

Er gaat bijna geen week voorbij, soms geen dag of zelfs geen uur, zonder dat er weer een nieuwe AI-tool verschijnt. Weer iets wat geautomatiseerd kan worden. Iets dat slimmer, sneller, efficiënter kan. En telkens weer de berichten over banen die binnenkort misschien verdwijnen — misschien volgende maand al. De snelheid waarmee technologie, IT en AI zich ontwikkelen, is bijna niet bij te benen. Maar als je even stilstaat... dan zie je ook iets anders.

Juist nu, in deze wervelwind, groeit de behoefte aan menselijke eigenschappen. En die behoefte wordt steeds duidelijker zichtbaar. Zoals mijn paradepaardjes creativiteit, veerkracht en empathie. Dat zijn de drie pijlers onder iedere strategie die ik ontwikkel voor maatschappelijke impact. Geen gemakkelijke begrippen, maar ze zijn wél onmisbaar. En er zit iets heel moois in. 

AI is hier en het gaat nooit meer weg

Kun je boos, gefrustreerd of blij om zijn. Wat jij wilt. Maar wat ooit begon, een jaar of twintig geleden met social media, is nu een storm die door alles heen raast. Snel, filmvattend, diep in ons werk, ons leven, ons denken. Je kunt het niet echt tegenhouden. En ik denk ook niet dat je het moet willen tegenhouden. Sterker nog: ik denk dat het handig is om AI te omarmen. Maar wel op je eigen voorwaarden.

AI biedt gi-gan-ti-sche kansen om processen te versnellen, informatie toegankelijker te maken, maatschappelijke uitdagingen slimmer te lijf te gaan. Maar het is en blijft: een middel. Geen doel.

Waar social media ooit nog de belofte van verbinding in zich droeg, en dat soms ook waarmaakte, maar soms ook helemaal niet (understatement, I know), is AI in de kern iets anders. En het zijn jouw menselijke kwaliteiten die uiteindelijk bepalen wat je met deze middelen doet.

Dat betekent:

• Omarm je creativiteit, voed die gericht.

• Ontwikkel je veerkracht, om door te gaan als de wereld niet doet wat jij had gehoopt.

• Blijf je empathie volgen, ook als de spreadsheets iets anders zeggen.

Waarom creativiteit?

Creativiteit betekent dat je verbanden kunt leggen die een algoritme nooit ziet. AI herhaalt wat je al weet. Wat je al volgt. Wat binnen je bestaande context past. Maar creativiteit? Die haalt ideeën uit totaal andere werelden. Creativiteit brengt nieuwe combinaties tot leven. En daar ligt een kracht die machines niet kunnen repliceren. En, plot twist: JOUW CREATIVITEIT RAAKT NOOIT OP. Die is onuitputtelijk. Voor altijd. Read that again.

JOUW CREATIVITEIT RAAKT NOOIT OP.

Waarom veerkracht?

Veerkracht is nodig omdat de wereld soms helemaal niet loopt zoals je had verwacht. Dat zien we overal: in de kranten, in onze levens, in onze plannen. Veerkracht betekent niet dat je nooit omvalt. Het betekent dat je opstaat. Dat je verdergaat. Ook als het zwaar is, ook als het tegenzit, ook als het oneerlijk voelt. En juist daarin zit je kracht.

Waarom empathie?

Empathie zorgt ervoor dat je de echte behoeften blijft voelen. Niet alleen de cijfers in een spreadsheet. Niet alleen de rapporten en targets. Maar de mens daarachter. Echte empathie is niet te automatiseren. Het is de vaardigheid en eigenschap om naast iemand te staan, te luisteren, te voelen wat niet wordt gezegd. 

Empathie blijft onmisbaar, hoe ver de techniek ook komt.

De menselijke economie

We bewegen richting een menselijke economie. Ja, technische vaardigheden blijven belangrijk. Cruciaal. Misschien belangrijker dan ooit, en alomtegenwoordig. Maar het zijn de menselijke eigenschappen die straks het echte verschil maken. Niet door harder te rennen. Niet door nóg meer kennis te stapelen. Maar door dieper te wortelen in wie je bent. 

Want de snelheid waarmee AI zich ontwikkelt? Die ga je niet winnen.  En dat hoeft ook niet.

Jouw creativiteit. Jouw veerkracht. Jouw empathie. Dat is wat blijvend waardevol is. En zal blijven.

De paradox van vooruitgang

Hoe verder technologie zich ontwikkelt, hoe groter de behoefte aan menselijk contact. Hoe meer we automatiseren, hoe belangrijker intuïtie wordt. Hoe beter AI emoties kan nadoen, ja, zelfs met een vleugje cognitieve empathie...des te meer we echte empathie, echte nabijheid, échte zachtheid waarderen.

AI kan een perfecte e-mail funnel schrijven. Maar het kan niet voelen waarom die ene mail vandaag zó belangrijk is voor die ene persoon.

AI kan miljoenen data-analyse uitvoeren. Maar het kan niet horen hoe iemands stem breekt van verdriet. En daarop reageren. 

Daar, precies daar, zit onze blijvende relevantie. Voor altijd.

Maatschappelijke impact begint bij onszelf

In mijn werk zie ik het steeds opnieuw: de organisaties die maatschappelijke impact maken, zijn niet degene die het hardste roepen. Het zijn de mensen die creatief omgaan met tegenwind. Die empathisch luisteren. Naar zichzelf en naar wat anderen beweegt. Die veerkrachtig blijven, ook als het pad (zoals altijd!) kronkelt.

AI kan patronen laten zien. Maar alleen wij kunnen betekenis geven aan die patronen.

Nog niet zo lang geleden...

Een paar jaar geleden (2022) had ik een expositie in de Neck of the Woods Gallery in Rotterdam. Samen met AI maakte ik kunstwerken. Geen simpele prompt → printje. Maar een echt partnerschap. met afhankelijkheid, wederzijds. Bizar, maar ook TE GEK.

In een soort mentale tenniswedstrijd probeerden we de essentie boven tafel te krijgen: hoe ziet een landschap eruit waar ik zó naar verlang, maar waarvan ik weet dat het niet bestaat?

De landschappen werden surrealistisch. Neonstromen stolde tot elementen uit reizen die ik ooit had gemaakt. Vreemd en tegelijk ontzettend dichtbij. Eén van die werken hangt nog steeds bij mij thuis. Niet omdat het 'technisch knap' is. Maar omdat het menselijk is. Zelfs ondanks dat er synthetische elementen in zitten. Omdat het voelt als thuiskomen.

Wat écht blijft

Dat brengt me bij iets diepers. Iets wat ik als kind al voelde. En iets dat ik leerde ergens in 1982. Mijn vader was vijftig toen ik werd geboren (in 1975). Hij zou dit jaar honderd zijn geworden. En inderdaad, deze zomer word ik zelf dus vijftig. En ik denk vaak terug aan mijn vader. En aan mijn opa en oma, die beiden waren geboren in de negentiende eeuw, in 1895 en 1896. Toen ik een jaar of zeven was, ging het op verjaardagen bij mijn opa en oma vaak over mensen die ze kenden. Dappere, grappige, markante, lieve mensen. En ik vroeg dan onbevangen: "Oh, leuk! Gaan we daar een keer op bezoek?" Of: "Ken ik die ook?"

En dan kwam telkens het antwoord:
"Die is er niet meer."

"Die is er niet meer." Een uitdrukking vol sipheid. Soms ook met een vleugje irritatie bij mijn vader, want ik confronteerde iedereen onbedoeld met hun rouw. Maar wat bleef, zelfs achter die sipheid en irritatie, en dus de rouw, waren de eigenschappen. De vriendelijkheid. De moed. De grappigheid. De verbondenheid.

De dingen die echt tellen.

Jouw superpowers

Dus als je denkt: "Wat kan ik nou nog toevoegen in een wereld vol AI?" "Zal ik worden vervangen?" "En wat betekent dit voor mijn maatschappelijke missie?"

Dan zeg ik: Investeer in creativiteit. Bouw veerkracht. Leef empathie. Begin bij jezelf.

Zet eigenschappen centraal die overleven, zelfs voor later, als je er niet meer bent: vriendelijkheid. Humor. Dapperheid. Verbinding.

Niet voor perfectie. Niet voor winst. Maar omdat de wereld daardoor een beetje mooier wordt.

En dat is precies wat er nu meer dan ooit nodig is.